Een nieuwe werkweek is weer begonnen. Op alle dagen doen we nu de was. Ikzelf houd de maandag en eventueel de weekenden aan als dagen om de was te doen. In mijn hang om de dagen te kleuren met vaste bezigheden, thema´s en rituelen, kies ik daarvoor, zodat ik de week kan overzien. Maandag: wasdag.
In Utrecht heb ik een keer een rondleiding gekregen van twee vrijwilligers van de watertoren aldaar. Het doen van de was was een thema in het inmiddels tot een omgebouwd museum. Bij gebrek aan wasmachine of wasdroger hadden vrouwen er een dagtaak aan om de was te doen. In het water in de stad, wasten ze lakens, kleding enzovoorts. Om deze vervolgens te laten drogen aan de waterkant in de zon. Wat een gedoe moest dag geweest zijn. De lakens lagen aan het water in de zon te drogen, tenminste als er zon was.
Nu ik in een instelling verblijf, ben ik afhankelijk van een wasmachine die niet in gebruik is. Eerder gaf ik de was aan mijn moeder mee, omdat ik vanwege ernstige verwardheid hier niet aan toe kwam. Nu kan ik het weer zelf. Het voelt weer fijn om regelmatig met verlof naar huis te gaan, zelf mijn was en huishouden op orde te houden en weer keuzes te maken om de regie over mijn leven weer terug in eigen handen te nemen.
De ochtenden zijn altijd een ramp. Ik word op tijd wakker, draai me dan nog 'ns om en vervolgens slaap ik dan tot 11:00 uur. Ik voel me daar erg schuldig onder, maar het is nu even niets wat ik eraan kan doen. Structuur is erg belangrijk voor mij, maar het opstaan 's ochtends op gezette tijden blijft een moeilijke opgave.
Terwijl ik dit schrijf, wordt ik onderbroken. Er komt iemand mij een prik geven, een depot. Een injectie, met het middel genaamd Haldol.
Ik krijg deze injectie in de bil en ik vind het geen pretje. Om de drie weken krijgt ik zo'n injectie. Toen ik een keer vroeg, waarom ik deze injectie krijgt toegediend, was het antwoord: je wordt er in je hoofd rustiger van. Ikzelf heb veel achterdocht als het gaat om medicatie. Als het gaat om de psyche, nemen veel mensen medicatie. Teveel als je het mij vraagt. Slapen zonder een hulpmiddel is hier op de kliniek eerder uitzondering dan regel.
De eerste psychiater die mij medicatie gaf zei: "Kijk wel of je echt nodig hebt. Het blijft chemische rotzooi". Eenmaal terug in Zeeland, zou het op eigen initiatief stoppen met medicatie nogal voor wat consternatie zorgen. Er hangt een rare sfeer omheen, om het gebruik van medicatie. Alsof het heilig is en het vertrouwen op medicatie is soms nogal aanmatigend. Alsof er chronisch iets mis met je is.
Heb een goede dag!
Reactie plaatsen
Reacties