REIZEN
Ik bevind mij gevangen tussen verlangen en gemis. Allereerst welkom op deze pagina voor de nieuwkomers. Ik beschrijf hier mijn herstel, nadat ik in geestelijke nood kwam, doordat alles wat mis kon gaan in het leven ook daadwerkelijk misging. De bekende Wet van Murphy. Als iets mis kan gaan, dan gaat het ook mis, tenzij je er rekening mee houdt dat het misgaat. Ik was die wet totaal vergeten, toen ik in de ggz ging werken, vanuit de gehandicaptenzorg en ik trouwde met een ex-jehova, die niet in staat bleek om op een adequate, liefdevolle manier te reageren op mijn overprikkeling.
We zouden verre reizen maken. Op huwelijksreis naar Mexico. Een hele mooie, doch erg vol geplande reis naar IJsland, daarna naar de westkust van Canada, vervolgens naar de staat Maine in de Verenigde Staten en tenslotte naar New York. In New York zou ik bezwijken onder de stress, die mijn baan en mijn huwelijk met zich meebracht.
Begrijp me niet verkeerd, het was een prachtige reis. Zeker het desolate, ruige landschap van IJsland zou erg veel indruk op mij maken. Teveel indruk. We waren er in de maand juni en het werd er niet donker 's nachts. De gehele reis zou in 2,5 week plaatsvinden. Ondoenlijk. Voor mij dan. Ik zou op een avenue van New York geestelijk onwel worden. Mijn toenmalige echtgenoot werd boos op me. Onmachtig, vanuit zijn dogmatische achtergrond, kon hij geen medeleven aan de dag leggen.
OVERWINNEN
Ik hoopte na vele eenzame jaren nu eindelijk de rust te hebben gevonden, wat wonen, werken en relatie betreft. Echter, de Wet van Murphy stak de kop op. En natuurlijk, ik had er geen rekening mee gehouden, dat het wel 'ns mis kon gaan. Veel vervreemding, angst, woede en uitputting zouden me daarna parten spelen.
Echter, zoals ik al eerder blogde, mijn tweede jeugd is nu begonnen op mijn 51e. Zij het met gewaar zijn van een volwassene. Alert en toch ook met meer vertrouwen in mezelf. Ondanks, dat er veel hulp bij kwam kijken de afgelopen jaren, toonde ik me sterk in gesprekken, creatieve uitingen en vol mededogen naar mezelf. Ik moest nogal 'ns mijn grenzen aangeven gedurende deze periode van afhankelijkheid van hulp en het uiteindelijk volwassen worden ging en gaat nog steeds met groeipijnen gepaard. Volwassen was ik toch al lang? Jazeker, op jeugdige leeftijd was ik wel erg serieus en gedisciplineerd aan de weg aan het timmeren geweest. Een gevolg van het feit, dat ik al vroeg in mijn jeugd met De Dood te maken kreeg. Ik weet het, niet zo'n gezellig onderwerp, maar de rest van mijn leven zou bestaan aan het overwinnen voor mijn angst ervoor om er uiteindelijk vrede mee te leren hebben, hoe moeilijk en ingewikkeld het onderwerp ook is.
Het is goed zo. Hoewel ik nog verlang naar eeuwige liefde, leer ik diep te aanvaarden, dat ik nu weer alleenstaande ben. Tuurlijk zoek ik nog wel 'ns een uitweg voor alle spanning, die mijn nieuwe leven met zich meebrengt. Zij het dat ik nu dankbaarder en meer eerbied heb voor het leven. Het is een lange reis geweest om tot deze nieuwe inzichten te komen. Ik vervolg mijn weg met meer rust, harmonie in mijzelf en hopelijk ook de vaardigheid om tevreden te leren zijn met mijzelf en wat ik heb bereikt en van het leven te genieten.
Reactie plaatsen
Reacties