TECHNIEK
Glasvezel is nu geen toekomstmuziek meer, maar de nieuwe manier van internetverbinding bevindt zich nu in mijn huis. Nu ja, er ligt nog een heel snoer door de kamer, waar ik bijna mijn nek over breek, maar zelfs daaraan wordt hard gewerkt om ook dit snoer overbodig te maken.
Wat gaat het toch snel, de ontwikkeling van techniek. Ik moet af en toe een goede vriend erbij halen, een ICT-er om het allemaal bij te kunnen benen. Dat ik een scenario heb geschreven, over een buurt waar mensen voor elkaar zorgen, met als titel 'Julianastraat', met daarin liedjes verwerkt, die op YouTube.com staan, acht ik wonderlijk. Ik ben in staat geweest om via een bepaald programma video's te creëren en op het internet te publiceren. Tijdrovend werk, maar prachtig is het resultaat.
NIEUW MATERIAAL
Afgelopen zomer ben ik niet op vakantie geweest. Ik ben al die tijd zomaar doorgegaan met creëren van liedjes en teksten voor scenario's voor tv en theater. Lange tijd besteedde ik tijd en aandacht in het stiltecentrum in Kloetinge, aan het schrijven en componeren van songs over verbroedering, mijn liefde voor mannen en over aandacht voor deze Nieuwe Tijd. Een tijd van bewustwording, dat we mogen zijn wie we zijn, met aandacht voor Het Pad, welke dagelijks opnieuw mogen bewandelen. Het pad welke ons leidt naar schoonheid van de natuur, van kunst en cultuur, van samenzijn en hopelijk ook veel humor en lachen. Gisteren zou ik boven mijzelf uitstijgen en opnieuw, maar nu thuis, een lied schrijven en op muziek zetten, met als titel 'Met open handen'. Mijn stem is inmiddels aangedaan door het roken, ik kom hier zo op terug, en ik moet nog een aantal opnames maken van het lied alvorens ik ook deze kan publiceren op het internet. Daarover later meer.
WONEN
Het opnieuw thuis wonen, gaat redelijk goed, zij het dat er wat strubbelingen zijn soms. Echter, ik ben tevreden. De vele gesprekken en mijn creativiteit hebben me goed gedaan en ik voel me als herboren, met hernieuwde inzichten, vrijheid en optimisme. Door de GGZ waait een nieuwe wind, met als speerpunt 'positieve gezondheid', en goede geestelijke gezondheid voor iedereen. We moeten af van labels, stigma, valse schaamte. Mijn ziekte van de afgelopen jaren, hield vooral in, dat ik zou leiden aan een uit de hand gelopen burnout. Als lid van het ambulante team Vlissingen bij Emergis en als getrouwde man, zou de grote berg met leed (ook die van mezelf) me teveel worden en ik moest op zoek gaan naar de bron van mijn bestaan: wie ben ik, waar ga ik heen en met wie? Het zijn grote vragen en nog steeds blijven ze spelen en voel ik me nogal 'ns in een hoek gezet. Echter, ik woon hier prettig in de Witte Wijk van Oost-Souburg. Mijn dagelijkse wandelingen rond de Lekvijver doen me goed en mijn herstel verloopt voorspoedig.
Het roken is nog wel een probleem in de ggz, waar zelfs het personeel nog regelmatig nicotine gebruikt, als hulpmiddel om even stoom af te blazen. Ik heb er zelf ook nog steeds moeite mee en zou aan de overheid laten weten, dat bij mentale en lichamelijke onrust, het ondoenlijk is om zomaar te stoppen. Ik deed dat in 2013 en toen draaide alles de soep in. Mijn tijd om te stoppen komt nog wel. Hopelijk kan ik het allemaal nog betalen, want de prijs van een pakje tabakswaren is hoog. Niet meer te betalen voor minima, terwijl het soms net even uitkomst biedt bij uitzichtloosheid en opspelende zenuwen.
Hieronder nog een lied uit Julianastraat. Ik heb IDTV gevraagd om de afwijzing voor productie te herzien. Klik op de button om het lied te horen.
Heb een goede dag!
Reactie plaatsen
Reacties