Een Nieuwe Tijd vangt aan. Alvorens deze periode te beginnen is het allereerst nodig om het ´oude´ af te sluiten. Eerlijk gezegd denk ik dat dat wel tijd zal kosten. Mijn kracht bestaat eruit om vooruit te kijken, met aandacht toch ook voor de pijnlijke plekken. Ik zou alles kwijt raken in mijn leven wat me lief was. Het ´oude´: mijn werk als Supportwerker, mijn huwelijk met een ex-jehova, mijn vrienden, mijn woning in Vlissingen en mijn hond.
Ondanks dat ik in mijn liedjes aandacht vraag voor rouw, afscheid en vedriet, vraag ik toch ook altijd om na het vallen weer op te staan en weer opnieuw te leren lopen. Afscheid nemen, daarvoor tijd en ruimte inbouwen en aandacht vragen voor het verdriet, welke het afscheid met zich mee brengt. Ik zou er een boekje over schrijven: 'Remedie bij verdriet'. Hoe we allereerst geschokt zijn door de manifestatie van het afscheid, om het vervolgens te accepteren, diep te aanvaarden, hulp te vragen, verbinding te zoeken op weg naar vrede hebben met het verlies. Dat gaat niet allemaal van de een op andere dag, maar ik denk dat iedereen er zich van bewust is, dat er tijd en aandacht moet worden besteed aan de gedachten, emoties en het gedrag dat het verlies met zich meebrengt.
En dan op zomaar op een woensdag, maak je een wandeling en hoewel je soms nog de zwaarte voelt van het hart, welke altijd in verbinding is, schijnt de zon en ben je klaar om een Nieuwe Tijd aan te vangen. Gisteren liet ik een lied horen over hoe we soms beter de clown kunnen spelen en door te gaan met het leven. Dat heb ik gedaan, ik tuimelde, stond voor lul, was gek en toch was daar altijd het verlangen naar het licht en het optimisme.
Ik heb deel uit gemaakt van de 'zelfkant' van de samenleving. De vertrapten. Gelukkig is papier geduldig en zou ik er liedjes over maken. Over mensen, die de controle zijn kwijt geraakt en vanuit isolement en uitsluiting terug de weg naar het gewone leven weten te vinden. Ik ben in het helingsproces ver en diep moeten gaan, met aandacht voor de donkere kant van het leven. Wanneer iedereen weg kijkt van je ellende, is er altijd wel een lichtpuntje. Ik wil iedereen, die te maken heeft met eenzaamheid, hetzij toch omringt door mensen, hetzij echt heel alleen (en dat zijn er velen) een hart onder de riem steken. Blijf niet lijden in stilte. Er zijn er zovelen als jij, uit elkaar of eenzaam in een relatie, waarbij we met z'n allen op zoek moeten gaan naar dat wat ons werkelijk bindt, waarin je ook gelooft: liefde, mededogen en kracht.
Vandaag een lied over hernieuwde passie uit een dialoog uit mijn scenario 'Julianastraat'. Ook Juliana moet zich eenzaam hebben gevoeld in Amerika tijdens de Tweede Wereldoorlog. In twijfel misschien. Toch hebben haar woorden via president Roosevelt vele harten bereikt, door het geschreven en gesproken woord. Laten we vooral in deze roerige tijden, met drones, misbruik en eenzaamheid vooral terugdenken aan haar en president Roosevelt en laat deze situatie van toen een voorbeeld zijn voor de huidige politiek. Hopelijk een politiek van samenwerking en verbinding, waarbij niemand buiten de boot valt. Een onmogelijke opgave misschien, met zoveel meningen in het land, maar waarachtig en prachtig om naar te streven.
Druk hieronder op de button en geniet!
Reactie plaatsen
Reacties