Ik begin weer van voor af aan. Ik ben na vele opnames in de kliniek nu vier weken thuis en voel de kracht terugkeren. Van opkomen voor jezelf tot aan de boodschappen. Het zelfstandige leven in Oost-Souburg hier in de Witte Wijk ontvouwt zich als vanzelf. Ik leer om het verleden achter me te laten en een tweede jeugd te beginnen op mijn 51e. En dat was hard nodig. Ik heb lang gerouwd. Om mijn echtscheiding, alles wat ik verloor en de mensen, die inmiddels zijn overleden. Ik heb er vrede mee.
Ik ben maar een armoedzaaier. Leef van de liefde en Het Woord, muziek en alles wat het leven de moeite waard maakt. Ik aanvaard nu hoe mensen zijn, zij het dat ik nog voor mezelf moet opkomen soms. Mijn vader bijvoorbeeld. Eens leerde hij wat ik moest zeggen op de basisschool. Ik gaf een spreekbeurt over het werk van mijn vader. Mijn vader werkte bij de Walcherse Bouwunie, een bedrijf van Piet de Visser. Hij rekende uit wat nieuwbouw moest kosten en maakte zo zogenaamde aanbestedingen. Een spannend beroep, want de opdrachtgever wilde kwaliteit, maar geen cent teveel betalen.
Mijn vader was ook 40 jaar voorzitter van EHBO vereniging Koudekerke, 15 jaar secretaris van de Oranjevereniging in datzelfde dorp en deed veel voor VCK, Voetbal Club Koudekerke. Ik, gay, ging ook op voetbal. We verloren altijd grandioos. Vooral als we tegen Souburg voetbalden. 17 Doelpunten kregen we rond onze oren. Geen genade hadden die jongens. In de kleedkamers veranderde een teamgenoot altijd het onderwerp van het verlies, naar een nieuw onderwerp: de grote van onze piemel. Een obsessie voor veel mannen. Als het koud was tijdens het voetballen, waren onze edele delen verschrompeld en genoten we van een warme douche.
Voetbal, ik zou er veel van leren, ook was ik bang voor de bal. Ik leerde te vechten als rechtsback. Ik nam me voor: al moest ik de tegenstander onder de grasmat duwen, hij zou niet voorbij me komen. Mijn vader was coach. Naast de vele coaches , die de revue passeerden, moest mijn vader toezien hoe we altijd verloren. De kou, de weerzin om te gaan trainen na school, de thee met suiker tijdens de rust, mijn teamgenoten. Ik zou er een grote vechtlust aan overhouden.
En dat is wat ik nu doe, nu ik terug thuis ben van de kliniek: vechten voor mezelf. Zij het met meer rust in mijn hoofd, meer vertrouwen en los van de ballast die ik achter heb gelaten in de kliniek in Kloetinge. Ik moet alleen mijn humor nog een beetje zien terug te vinden. De opnames waren zwaar en de lijden last van mij en diegenen die ook opgenomen waren, was enorm. Nu terug naar het 'gewone' leven. Naar dankbaarheid vooral. Dat ik nog leef, mag genieten van de zon vandaag. Dankbaar voor de vele ventilerende gesprekken op de kliniek, ondanks de bezuinigen, het tekort aan psychiaters en de controle op de afdelingen met camera's en hekwerken. Tijden zijn veranderd. We moeten zuinig op elkaar zijn.
Hieronder een lied uit mijn eerste scenario voor televisie, bel allemaal met Linda Kramer van IDTV, zodat deze droom in vervulling gaat: 020 3143314
Heb een goede dag!
Reactie plaatsen
Reacties