ROUW
Op een doordeweekse dag ergens in de jaren ´80 ontving onze familie een niet te verkroppen bericht. Een familielid, voor mij een tante, overleed op 26-jarige leeftijd. Chaos alom. Ongeloof, shock en verdriet zijn de belangrijkste emoties, die ik me van die tijd kan herinneren.
Nu, zoveel jaar later, zijn die emoties er nog. Ik schiet er nog van vol. Ik denk vaak, kon ik haar maar bellen. Maar dat kan niet meer. Ieder huisje kent zijn kruisje, zou mijn moeder zeggen. Het leven gaat door. Wat moet je anders dan de draad oppakken. De draad weer oppakken is wat je het beste kunt doen, is mijn ervaring. Niet wegzakken in de afgrond van dood, depressie en rouw. Toch zou ik jaren later een boekje schrijven getiteld 'Remedie bij Verdriet'. Het lost het gemis misschien niet op, maar het feit dat met je gemis aan de slag gaat, zorgt wel voor inzicht, acceptatie en naar ik hoop ook vrede hebben met de dood. Zover ben ik echter nog niet.
SCHRIJVEN
Woensdag. Wat mij betreft, de leukste dag van de week. Gisteren heb ik, na een lange, eenzame weg van ziekte, isolement en creëren, het scenario 'Julianastraat' gemaild naar zowel IDTV, alsmede naar NLfilm. Ik hoop er het beste van. Ik kreeg een automatische mail terug met de mededeling, dat er veel programma ideeën binnen komen. Maar goed, nooit geschoten is altijd mis.
Ik ben nog steeds opgenomen bij Emergis. Ik betaal daarvoor een bijdrage van ruim 200 euro per maand. Voordat ik opgenomen werd kon ik nietS anders doen dan drinken en hulpinstanties bellen, waaronder politie en ambulance. Verschrikkelijk als ik eraan terugdenk. Ik probeer nu al jaren van de drank af te komen en dat lukt me aardig, zij het dat ik ook met terugvallen te maken heb gehad. Ik schrijf over mijn ziekte en verslaving liedjes, waarvan ik hoop ze kunnen verwerken in een van mijn scenario's. Als ik mensen hoor lachen, denk ik dat er om mij wordt gelachen. Om mijn stommiteiten, om mijn ziekte, om mijn onmacht.
De agressie die ik heb moeten ondergaan, nota bene ook bij Emergis zelf, is verschrikkelijk. Ook daar heb ik een lied over geschreven. Het maakt het niet minder erg, maar wel draaglijker, leerde ik van Godfried Bomans. Je formuleert een gebeurtenis en brengt het van binnen tot iets wat buiten je staat, een opname van muziek, een tekst, een gedicht of schilderij. Iets waardoor de gebeurtenis minder vat op je heeft. Connie Palmen denkt er anders over. Zij gaat nog een stuk verder en schrijft, dat schrijvers boeken schrijven om de dood uit te stellen. Ikzelf ben van mening, dat ik ben gaan schrijven om niet helemaal krankzinnig te worden.
Heb een goede dag!
Reactie plaatsen
Reacties