Donderdag. Dag om naar elkaar te luisteren. Het probleem is alleen, ik kan er niks meer bij hebben. Ik volg het nieuws op de voet, over hongersnoden, de agressie richting hulpdiensten over het AZC, de plannen met betrekking tot een inclusieve samenleving in Zeeland, Vervolgens ontstaat er een gesprek over de manier van begeleiden op de afdeling. Wat vind u? Mag een hulpverlener zelf klagen over zijn of haar problemen bij een client. Tijdens mijn ervaringswerk bij Factteam Vlissingen (ambulant) werd me dit nadrukkelijk verboden.
Ik zei er wat van toen een begeleider wat kwijt wilde over haar slaapproblemen. Met als motivatie, dat dat echt niet de bedoeling is als hulpverlener. Ik voel me ondertussen de praatpaal van heel Nederland. Ik werd door de desbetreffende begeleider sacherijn genoemd, naar aanleiding van mijn feedback. Ze liep vervolgens weg en zei dat ze er niks mee te maken had.
Ach, ook dit gaat weer voorbij. Ik ben geen fan van het existentialisme van Sartre, maar ik wil deze begeleider wel aanraden om 'De Walging' van deze schrijver te lezen. Wat heb ik gewalgd van de zorg in Nederland. Zowel als medewerker, als client. En toch deed ik het werk met hart en ziel. Ziedaar de paradox. Je doet het werk uit naastenliefde, echter je komt bedrogen uit. Ik denk meteen aan Jezus. Er gaan mensen kapot aan soortgelijke, hierboven beschreven situaties. In mijn geval zou het bijna mijn dood betekenen. Ik zou door een gebrek aan ervaren, deskundige mensen met liefde voor het vak en het hart op de juiste plaats, bijna niet meer geleefd hebben door een zelfmoordpoging eerder dit jaar.
Ik weet het nog goed. Ik werkte bij afdeling Soteria van ggz-instelling Emergis, een afdeling voor jonge mensen met een eerste psychose en de teamleider klaagde: "Had ik maar een vak geleerd". Mijn antwoord was steevast: "Jakko, dit is een vak!". Mensen opnieuw herinneren aan hun dromen, die ze als kind of jongere hadden, luisteren naar hun verhaal, wanhoop en uitzichtloosheid en vooral je verzetten tegen het stigma waarmee deze jonge mensen te maken hebben, waardoor niemand naar ze omkijkt.
Op deze afdeling was het credo: "Zo snel mogelijk medicatie afbouwen en medewerkers horen zoveel als mogelijk op de afdeling te zijn en niet op kantoor. Lieve mensen, er is allemaal niets van terecht gekomen. Deze afdeling bestaat niet meer en op andere afdelingen is dit credo eerder uitzondering dan regel.
Heb een goede dag!
Reactie plaatsen
Reacties