Ik zeg het nog maar een keer: alles kan, alles mag dag, binnen het toelaatbare. Als ik diep in mijn hart kijk, sta ik mezelf weinig toe. Behalve afgelopen tien jaar. Toch was daar altijd het vingertje. Jij moet. Alsof er een noodzaak was om goed te doen en toch ook voor mijzelf te kiezen. De medewerkers hier hielpen mij en ik stak vaak een handje toe om andere cliënten te helpen. Ik bevond mij in de afgrond. Aldaar, in die afgrond van kastijding, maar ook van loutering, maakte ik de afgelopen jaren teksten, liedjes gedichten en schilderijen, welke boven mijn pet gingen.
In het weekend gaan we vaak uit. Naar het theater, de film of een museum. Vooral zaterdag is een spannende dag voor veel mensen, die met volharding, toewijding en passie hun kunsten ten toon spreiden. Ook op het gebied van sport, gaan velen tot het uiterste. Er is veel verdriet, is mijn idee. Ik voel het om me heen hoe vanaf de economische crisis in 2008 we met z'n allen op de proef zijn gesteld. Waar gehakt wordt vallen spaanders. In ons zoeken naar vervolmaking (waarvan we soms niet weten hoe deze eruit moet zien), maakte ik en mensen om mij heen fouten.
Juist in deze periode, waarin vooraanstaande en minder vooraanstaande mensen tegen over elkaar kwamen te staan (wel of niet bezuinigen, wel of geen coronaprik, wel of niet een drankje, wel of niet roken, wel of niet bestellen via internet) waren we toch geliefd. In die spaanders, echter, zit het bloed van velen. Laten die spaanders en dat bloed, nu juist de kracht en motivatie zijn, soms met een ontembare woede, om gewoon te zijn wie ze zijn, om gebruik te mogen maken van de Bron.
Juist op deze dag, sluit ik af met een liedje. Ik doe dat nooit, maar deze keer maak ik een uitzondering, omdat Youp van het Hek hierin verwoordt, wat ik niet in woorden zeggen kan. En waarvan ik vrees, dat we nooit meer zo'n avond zullen beleven.
Heb een goede dag!
Reactie plaatsen
Reacties