Maandag, dag van de Hemelse Moeder

STUURLOOS

Een nieuwe week begint in september. Vorige week schreef ik dat ik met een bezoek aan een borrel bij het COC wederom klachten zou ervaren. Het leek alsof ik dood ging daar in Middelburg. Ik ben op alles voorbereid. Ik draag een crisiskaart, welke uitlegt aan mensen hoe ze moeten handelen als ik in crisis ben. Op deze kaart staat beschreven hoe mensen met mij om moeten gaan als ik ontregeld ben. 

Gelukkig was dat vorige week niet nodig. Ik heb nog wat gegeten in de stad, een frietje met een bami hapje, en ben daarna terug naar de kliniek gegaan in Kloetinge. Ik leer nu ook hoe het is om bij gelegenheden aanwezig te zijn waar alcohol wordt geschonken. Een ervaringswerker heeft me hierbij geholpen en ook andere hulpverleners zijn alert. Afgelopen weekend kostte het me weinig moeite om geen alcohol te drinken. De ervaringswerker en ik hebben gesproken over mijn huidige situatie: mijn leven is stuurloos geworden en het ligt buiten mijn macht om die situatie zelf op te lossen. Ik draag in sociale zin blokkades met mij mee, waardoor ik last heb van controle verlies, met alle gevolgen van dien. 

Op de dag van de Hemelse moeder, is er zorg voor mezelf en voor de groep waar ik nu deel vanuit maak. In deze groep is het belangrijk om rekening te houden met elkaar, maar ook om je eigen grenzen te bewaken. Waar ik vroeger voor iedereen klaar stond, trek ik nu mezelf vaker terug uit zelfbescherming. Ik kom hier niet om andermans problemen op te lossen. Ook dat is overgave. Het moeilijke is, dat ik zelf hulpverlener ben en vaak een inschatting maak over wat mensen nodig hebben. De scheiding die ik doormaakte en het verliezen van mijn baan hebben grote impact gehad. 

AANDACHT

Ik mag, los van hoe anderen erover denken, hulp vragen aan de Hemelse Moeder om mij te helpen bij het ontrafelen van mijn zielenroerselen. In het jarenlang aanpassen aan de ander en mijn omgeving, ben ik mezelf kwijt geraakt. Er was alcohol voor nodig om mijn zelf, mijn eigen ik, te kunnen voelen Echter, op lange termijn is dit geen houdbare oplossing. Het probleem ligt namelijk diep begraven in mijn innerlijk, dat wil zeggen ik dien aandacht te vragen voor mijn gevoelens als boosheid, verdriet en angst als het gaat om de onrechtvaardigheid van verliezen die ik heb geleden, maar ook voor mijn gevoelens van vreugde, liefde en zorg  betreffende de schoonheid die de Hemelse Moeder ons vandaag de dag biedt.

Als het gaat om de zorg rondom mij en mijn verslaving en psychosegevoeligheid zijn er de  zijn de afgelopen jaren veel dingen goed gegaan, maar ook heel veel zaken niet. Zo werd ik twee keer op een afdeling mishandeld. Medewerkers gedroegen zich agressief naar mij en tot twee keer toe moest ik toezien hoe mensen met obesitas zelf moeite hebben met hun verslaving als je ze erop aanspreek. Ook ik verdedigde mezelf jarenlang ten opzichte van mijn verslaving.

Ooit heb ik vriendschap gesloten met iemand, die leed aan obesitas en daarvoor hulp zocht. Ik vond dat dapper. We zouden strandwandelingen maken en praten over elkaars verslaving. Helaas zie ik deze persoon niet meer, maar als ik zo hier op de kliniek rondkijk, zie ik mensen die nog erger aan obesitas lijden dan deze man en zelf niet erkennen, dat ze een probleem hebben. 

Heb een goede dag!