COC
Zaterdag. Weekend. Terwijl ik dit schrijf ben ik opgenomen op afdeling Medium Care van Emergis. Ik ben de laatste tijd minder bang. Even kwam alles terug gisteren, toen ik de trein nam vanuit Goes naar Middelburg. Ik was op weg naar een borrel van het COC en voelde al snel dat dit me teveel zou worden. Ik besloot er toch heen te gaan. Ik ken veel mensen van het COC, omdat ik vrijwilligerswerk gedaan heb toen COC Zeeland nog een eigen pand had in de Lange Noordstraat in Middelburg. Ik werkte daar als barmedewerker. Het pand bestaat inmiddels niet meer, maar het COC is nog wel actief en organiseert activiteiten elders in de stad of provincie.
Het zou jaren duren voor ik weer aan zulke activiteiten deel zou nemen. Inmiddels ben ik getrouwd geweest en vervolgens gescheiden. Ik ben verhuisd naar Oost-Souburg. Ook was ik binnen de zorgsector van baan veranderd. Jarenlang heb ik met plezier gewerkt binnen de gehandicaptenzorg. De slaapdiensten, echter, begonnen me steeds meer parten te spelen. Mijn hulpverlener vroeg me om te solliciteren op de functie van ervaringswerker binnen een ambulant team. Ik werd aangenomen bij Fact Team Vlissingen en zou me verbazen over zoveel uitzichtloosheid, lijden, verslaving en eenzaamheid.
ROLLEN
Het leven is aan verandering onderhevig. Inmiddels ben ik de vijftig gepasseerd en heb ik geleerd om de waarheid van de leugen te onderscheiden. Toen ik gisteren in het koffiepand aankwam vond ik daar geen bekenden. Alleen een groep studenten. Een beetje onwennig bestelde ik een kop koffie en liep af en toe naar buiten om een sigaartje te roken. Ik was gewend om vele rollen te spelen in mijn leven. Hulpverlener, echtgenoot, vriend, vrijwilliger, een creatieve geest, zoon en broer. Veel van die rollen zijn weggevallen nu ik opnieuw ziek ben. Tja, en wat dan?
Dag van de Oneindige, Heilige, Eeuwige Bron. Wat houdt die Bron dan nu toch werkelijk in als je identiteit uiteenvalt in stukken? Als je moet toezien, dat het leven ondraaglijk is geworden en je niet meer kunt terugvallen op wie je was. Ook los van identiteit, wonen, werk, relatie en vriendschappen kan ik terugvallen op de Bron, waaruit wijsheid, helderheid en liefde te putten valt. Ook nu wordt er met mij mee geleefd door familie, nieuwe vrienden, de hulpverlening. Veel hulpverleners die ik spreek zeggen: "Dit had ook mij kunnen overkomen".
UITEN
Het gegeven ik mij zo onwennig voel als ik na jaren van zelfonderzoek, creativiteit en therapie, een koffiepand binnenstap, kent haar oorzaak in het feit dat ik niet meer kan terugvallen op bekende oude 'rollen'. Ik ben inmiddels voor langere tijd opgenomen geweest binnen de kliniek, omdat ik me onveilig voelde in mijn woning in Oost-Souburg. Bij de nieuwe rollen die ik zou gaan spelen, hoort nu ook het uiten van verdriet, boosheid en angst. Nu ik niets meer te verliezen heb, durf ik de controle wat meer los te laten en deze emoties toe te staan in mijn leven. Ik bestelde maar geen alcohol, omdat ik dat van te voren had afgesproken met de hulpverlening. Tijdens dat bewuste bezoek aan het koffiepand, alwaar ik niemand kon vinden erkende ik ook de verwarring. Ik zag de stad Middelburg met andere ogen en zag vooral mezelf ook met andere ogen. Pakhuizen in de stad, werden gebouwen welke stamden vanuit het VOC tijdperk. Gejat dus, dacht ik.
Niemand vind het leuk om aan de zijlijn te staan. Maar door aan de zijlijn te staan en alles te aanschouwen voor wat het is, leer je inderdaad de leugen (of die van jezelf, of die van een ander) te doorzien. Nederland is niet meer het nuchtere volk, welke ik gewend was. Door met elkaar te praten, worden we ons steeds meer bewust van onze gedachten, gevoelens en verlangens en dus ook ons gedrag en de gevolgen ervan. En zie daar de ware aard van mijzelf en de wereld om mij heen. Mijn eigen crisi, de crisi van de wereld om mij heen. Juist door diepe dalen te doorstaan, komt de Bron van pas om mijzelf en mijn omgeving te aanvaarden. En in de aanvaarding ligt de sleutel tot liefde, geluk en wederopstanding. .
Heb een goede dag!
Reactie plaatsen
Reacties