ONTPLOETEREN
We komen en we gaan. Vergeet nooit netjes gedag te zeggen als je weggaat uit een restaurant of kroeg. Of eigenlijk het liefst overal, als je weggaat. Wie weet, lig je het volgende moment wel onder een auto of verslik je je in het klokhuis van nota bene een appel. Aan de dood denken we op alle dagen, maar niet op de maandag graag. Dan doen we de was of zetten we een kop thee of koffie en denken soms nog aan onze moeders. De mijne is nog in leven. Die van jou ook? Of heb je een zakdoek en een glas water nodig, terwijl je dit zit te lezen? Of noem je je moeder een bitch?
Moeders van het land. Het was niet jullie schuld, dat wij werden geboren. Sorry, dat wij als generatie er af en toe met onze pet naar gooiden, maar wij zijn wat teergevoeliger. Wij volgden nu eenmaal veel therapie. Het moet niet makkelijk geweest zijn om ons te zien worstelen. Ik mag hopen dat ‘ontknoeien’ een nieuw Nederlands woord wordt. Beter dan elke keer dat Engelse woord ‘fuck’.
Ik las laatst een editie van het blad Flow, dat ik aan mijn moeder heb gegeven, omdat ik het nu eenmaal meer een blad vind voor vrouwen. In een van die artikelen kwam het woord ‘ontploeteren’ het beste werkt als je teveel koffie hebt gedronken, als je niet van het roken af kunt komen, of als je was is verkloot, omdat je er een rode trui of t-shirt per abuis had bijgedaan. Kop op, er zijn wel ergere dingen.
‘Ontknoeien’ of ‘ontploeteren’. Het lukt mij niet zo goed, maar ik doe elke dag een poging om mezelf en anderen ervan te overtuigen, dat mijn moeder en vader wel gelijk hadden voor de geboorte van mijn broer en mij. We zitten dan misschien wel soms opgescheept met ons eigen bestaan en zielenroerselen, maar Toon Hermans schreef al: “Ik heb van de liefde het idee, dat het iets is wat niet van deze wereld is, maar een kracht is die bovennatuurlijk is”. Hij onderging natuurlijk zelf ook een hartoperatie, vanwege z’n gepaf, zoals zoveel schrijvers, maar hij wist wel ons land te ontzenuwen van dieperliggende angsten en complexen.
HUMOR
Valt er nog wat te lachen in dit land anno 2019? Genoeg, is mijn idee. Een oude bekende van me kwam ooit op het schoolplein met een afgesneden poot van een kip van de boerderij waar hij woonde. Hij trok aan de pees van het pootje en het kon nog net geen shaggie vasthouden, maar het scheelde niet veel. Luguber misschien en menig kiezer van de Partij voor de Dieren zou erover vallen, maar wij moesten er in die tijd wel lachen.
Onze geschiedenisleraar, bij wie je altijd hoge cijfers scoorde als je maar genoeg belangrijke woorden onderstreepte tijdens de repetitie, had ook veel humor. Hij liet ons filmpjes zien van sportstadia, waar we Hitler zagen schreeuwen door een microfoon. De humor zat er ‘m in, dat hij zelf niks meer te doceren had. Wij waren als klas sprakeloos. Het ging wel wat ver vonden ook mijn klasgenootjes, die vervolgens op het schoolplein de Hitlergroet uitbrachten, om de teneurstemming wat in te dammen. Vervolgens werden ze wel op het matje geroepen bij de rector.
Dag van De Moeder. Dag van leven, zorgen voor, de drie r’s (rust, reinheid, regelmaat} en van nabijheid. Natuurlijk zijn we boos geweest op onze eigen moeders, die maar bleven doordrammen, maar zo ging dat in die tijd. We leerden contact maken met onze eigen gevoelens via therapeuten, maar de verjaardagen die onze moeders verzorgden zullen we nooit vergeten.
Heb een goede dag
Reactie plaatsen
Reacties