Zaterdag. Moeder neemt het niet zo nauw met regeltjes. De (bijna) alles-kan-en-mag-dag. Vader is moe en leest de krant. Wie wanneer eet? Ach. Tot de pubertijd graag. Daarna acht moeder elk lid van de familie in staat om het zelf maar uit te zoeken.
GELOVEN
Vader en moeder, moeder en moeder, vader en vader, geloven het wel op zaterdag. Ze laten debier sportveld.
Ik zelf bracht op mijn veertiende de Provinciale Zeeuwse Courant van deur tot deur. Samen met mijn broer, Gerben, wel te verstaan. Om beurten. Week op, week af.
Kranten las ik vanaf die tijd niet meer en ik hield er een aardig zakcentje aan over om daarmee mijn eerste stereotoren (met twindisc) en keyboard te kopen. Om maar te zwijgen over de vele rondjes bier, welke ik weggaf aan mijn vrienden, tijdens zaterdagse escapades in Middelburg. De bluesbak, mind you, was onze uitvalsbasis. Er was een pooltafel te vinden, waar we voor een gulden per potje, ons vertier uit haalden.
Ik was me toen al bewust van mijn homosexualteit, dus sloeg ik veel potjes over. De vele voordelen van gay zijn, is namelijk dat je niet altijd mee doet met alles.
Praktiserend katholiek waren we binnen huize Vonk- van Driessche al lang niet meer. Toch hebben die bezoekjes aan de kerk in Lammerenburg (Open Hof) wel degelijk hun uitwerking gehad. Daarna nam mijn moeder het werk van de pastoor over en zei regelmatig: "Wij houden van iedereen".
Iedereen houdt ook veel van jou
Ondanks de eenzaamheid, die je als puber ontegenzeggelijk voelt, rees ik toch telkens maar weer uit mijn as. Ik kreeg keyboardles op maandag. Bij een meneer met een baard, zijn naam is me ontschoten, boven muziekcentrum Middelburg.
Voetballen deden we op woensdag en zaterdag, weer of geen weer. Gek als we waren volgenden we ook nog het Atheneum, lazen we alles, van Miss Marple tot aan de reclamefolders, aan gort en volgden zoveel mogelijk op televisie. Oorlog werd weergegeven bij het NOS journaal door middel van landkaartjes waarop ontploffende bommen getekend waren. Vandaag de dag zien we beelden van hele steden tot aan hele landen, die kapot zijn geschoten in opdracht van kinderen van 70 jaar. Drones kenden we in die tijd nog niet.
ALTIJD WAT
In de jaren '70 en '80 deed zich de Koude Oorlog voor. Een oorlog tussen Oost en West. De dreiging van het inzetten van kernraketten hing boven ieders hoofd en we ontvingen nieuws over 'zure regen'. Tita Tovenaar was een graag geziene serie op tv en Mies Bouwman toverde vele sociaal netwerken van Bekend Nederland op tv met het programma In de Hoofdrol.
Oorlog, daar kunnen we niets aan doen. Totdat iedereen zich er toch weer mee gaat bemoeien. Krap dat nou toch af, dat gebemoei met oorlogslanden. Laat ze het zelf uitzoeken. Maar nee, we sturen toch weer materieel geschut naar Polen. Wapens, oorlogsgeschut en drones, allemaal symbolen van angst. Sting zong het al in zijn geweldige "Love is the seventh wave"
DOE WAT JE LIEFSTE DOET
Maar gelukkig waren daar de zaterdagen, net als nu, dagen van hobby, sport, weinig regels en vertier. Alsof we niet kapot te krijgen zijn, dronk onze generatie toen al bier en rookten we. Pardon? Ja, we dronken en rookten vanaf onze 16e al. Lekker? Nee. Maar, wie gelukkig wil zijn moet tegen de regels in durven gaan, wil de spanning wat breken.
Let wel, hard werken en alsmaar leren, werd wel van je verlangd. Op onze luie gat moesten we niet al te lang blijven zitten. Onze ouders, de naoorlogse generatie hield ook niet altijd van aanpakken, maar het land verlangde wederopbouw na de Duitse invasie en dus was er weinig geld. Onze ouders moesten hun loon nog inleveren bij onze opa's en oma's. Dan hadden wij het toch beter. Niet alles wat vroeger gebeurde is per definitie beter. We gaan er echt wel op vooruit, al blijven er veel uitdagingen, zowel op micro-, meso- als macroniveau.
Reactie plaatsen
Reacties